I watch their dancing videos, I ask myself why their dancing is more important to us after their death.
Recording the moment when their bodies dance freely.
The moment they take your hands and take you with them to that unknown place and unknown time.
You spin, your body is loose and free, you hold their hands, you feel their passion, you smile at them, at yourself. you spin around them,around yourself.
The times revolve around you.
You will be free,
free in the plains of Zagros, in the blue sea of the Persian Gulf, in the Hyrcanian forests,In the starry sky of the desert, the apple orchards of Azerbaijan.
You smell and breathe the whole of Iran, you are a IRAN.
Dance and stamp your feet.
ویدیو رقص هایشان را نگاه میکنم،از خودم میپرسم چرا بعد مرگشان برایمان رقصیدانشان بیشتر اهمیت دارد.
ثبت لحضه اي كه بدن هايشان رها ميرقصند.
لحظه ای که دستانت را میگیرند و تو را با خود همراه میکنند و با خود میبرند به آن مکان نامشخص و زمان نامعلوم.
میچرخی ، بدنت رها و آزاد ،میچرخی به دورخود ، دست هایشان را میگیری ،شور و هیجانشان را حس میکنی،لبخند میزنی به انها، به خودت.
میچرخی دورانها،دور خودت.
رها میشوی، رها دردامنه های زاگرس، در دریای ابی خلیج فارس، در جنگلهای هیرکانی،
در آسمان پر از ستاره ی کویر،درباغ های سیب آذربایجان.تمام ایران را بو میکشی و تنفس میکنی، تو خود ایرانی .
برقص و پای بکوب.